این روزها آنچه که بیشتر از هر خبری به چشم می‌خورد و با باز کردن اولین پنجره از قاب فضای مجازی چشم‌هایمان را نوازش و بیدار‌باش زود‌هنگامی را بر ما تحمیل می‌کند، خبر فقر است. نداری و گرانی که بیداد می‌کند.
اسم تلخی است در عین حال در ناخودآگاه ذهنمان به بودنش، دیدنش و داشتنش بدجور عادت کردیم که اگر نباشد، نبینیم و حسش نکنیم، عجیب، عجیب به نظر می‌رسد.
هر روز به تناسب تورم و آنچه که در دنیای اقتصاد رخ می‌دهد و طبق شنیده‌ها به این آمار اضافه می‌شود که بسیار درد‌ناک است و لاجرم اندوه مضاعفی است که بر هر انسان با‌احساسی تحمیل می‌شود.
و آنچه که درد مشترک این فصلنامه است، انتظار اعجاب و اعجازی است که دلمان می‌خواهد از سوی دولتمردان رخ دهد و این گرچه بد نیست اما کمی غیر‌منطقی به نظر می‌رسد…
زهی خیال باطل…!
ما می‌توانیم هر‌کدام با صرف فعل توانستن آستین‌ها را بالا زده و چراغ دلی را به مهربانی روشن کنیم. برای این کار برداشتن قدم‌های کوچک و مستمر همیشه نتیجه بخش و نوید‌بخش بوده است.
عقل حکم می‌کند که در انتظار رخ دادن معجزه نباشیم و خودمان قدمی در حد‌توان برای کاهش فقر برداریم.
• از جمله کارهایی که هر کدام از ما می‌توانیم انجام بدهیم بدین شرح است:
۱. برای پرداخت حقوق کارگر امروز و فردا نکنیم.
۲. موقع خرید از کسب‌و‌کارهای کوچک تخفیف نگیریم.
۳. وقتی توان مالی داریم بدهی مردم را بدون معطلی بدهیم.
۴. موقع غذا‌خوردن در رستوران حواسمان به کودک دستفروش آنطرف خیابان هم باشد.
۵.هفته‌ای یک بار چند غذا در محله های کم‌برخوردار توزیع کنیم.
۶. به نزدیکان، دوستان و اقوام خود وام قرض‌الحسنه بدهیم.
۷. امکان تحصیل یک کودک کار را فراهم کنیم.
۸. به کودکان یتیمِ اقوام و محله خود بیشتر بها بدهیم.
۹. به زنان سرپرست خانوار در محل زندگی خود امکان کار در خانه را فراهم کنیم.
۱۰. به کودکان خود مهربانی به هم نوع را یاد بدهیم.
۱۱. به جای پر کردن جیب فروشگاههای بزرگ از مغازه‌های کوچک محل خرید کنیم.
۱۲. امکان توزیع نان رایگان را در محله‌های کم‌برخوردار فراهم کنیم.
۱۳. در مصرف آب، برق و گاز صرفه‌جویی کنیم.
۱۴. وسایل غیر‌ضروری خود را به افراد نیازمند هدیه کنیم.
۱۵. تا حد توان حواسمان به سفره خالی همسایه‌هایمان باشد!
به همین راحتی و با انجام دادن یکی، دو مورد از این کارها و البته موارد مشابه به راحتی می‌توانیم قدمی مفید در جهت ریشه‌کن کردن فقر از جامعه اطرافمان برداریم بدون آنکه در انتظار امداد نیروهائی باشیم که همت‌شان به اندازه من‌و‌شما بلند نیست…!
