چه وقت هایی می نویسم؟

این سوال معمولا دغدغه ذهنی بیشتر افراد است، که چه وقت هایی زمان مناسب تری برای نوشتن است.
صبح، شب و یا بین روز.

 

شما را نمیدانم؛ اما من تایمر نوشتنم را با طلوع و غروب خورشید تنظیم نمی کنم، تاریکی و روشنایی روز ملاک من نیست.

 

حتی تنهایی هم بهانه خوبی برای نوشتنم نیست.
من فقط به وقت دلم می نویسم.

 

وقتی که زنگ‌بیدار باش دلم هشدار می دهد.
وقتی که انباشت های ذهنی ام پر می شود.
وقتی کتاب می خوانم و کلمات هجوم می آورند تا بر روی کاغذ خودی نشان داده و جولان بدهند.

 

وقتی واژه ها عزم سفر کرده و می خواهند
از اندیشه من بیرون آمده و دنیای تازه تری را
زیر چکمه هایشان حس کنند، سرزمین جدیدی را فتح و بر روی صفحات کاغذ، نقشِ بودن خود را شیرین حک کنند.
وقتی می نویسم که…

 

وقتی افکارم پشت دریچه قلبم‌ صف می کشند وقتی مگوهای خجالتی ذهنم با صدای بلند، قشقرق به پا می کنند تا خودی نشان بدهند

 

وقتی سنگینی نگاه زندگی را که گاهی وقت ها به سرش می زند تا درس های سختی به من بدهد را تاب نمی آورم

 

آن موقع استارت می زنم نوشتن و همراهی کردن با کلماتی را که صبرشان لبریز شده و قصد کودتا دارند.

 

از چاشنی تخیل برای خوشمزه کردن دست نوشته هایم استفاده می کنم، قصه پردازی می کنم تا برای جمع و جور کردن و قالب بندی کلمات طرح واره ای نو داشته باشم.

 

و سر مشق هایم را خواناتر از همیشه تکلیف کنم.

 

در دنیای رویاهای شیرینم نه از بیگانه باکم است و نه پروا از خطر دارم.

 

خوب نمی نویسم اما معتقدم باید بنویسم و بنویسم تا حق دوستی با قلم و کاغذ و احساسات درونی ام را به جا آورم.

 

رویا پردازی را دوست دارم، کاری که فقط در دنیای یکرنگ کلمات امکان پذیر است.

 

از شما چه پنهان وقتی می نویسم و به بهانه ها و هشدارهای گاه و بی گاه ذهن کمال گرایم بها نمی دهم، می ترسم.

 

می ترسم که مرا به خاطر حال خوبم و به خاطر قلاب کردن زیادی اکسیژن حبسم کنند، آخر من جور دیگر در دنیای نویسندگی نفس می کشم.

 

طوری نفس می کشم که گویی قرار نیست این احساس جذاب نوشتن دامنم را رها کند.

 

انگار این خیالات شیرین چسب شده اند بر خاطرم و نه قصد رفتن دارند و نه تمام شدن!

 

بخشی از جانم شده اند که قرار نیست مرا رها کرده و در سرزمین دیگری جز خیال من فرود بیایند!